Çepo’nun Diyarbakır’daki ilk kişisel sergisindeki ve Mardin bienalindeki çarpıcı büyük işlerini bilenler (ki bu ikinci ve üçüncü sergilerine de bir nebze yansıdı), onun karakteristik çocuk figürlerini, çalışmalarındaki güçlü devinimi ve renklerin baş döndürücü coşkusunu anımsayacaklardır. Tepenin Ardı’nda ise izleyiciyi bir sürpriz bekliyor. Burada yeni bir imge dünyasıyla tanıştırıyor bizi sanatçı. Soyutlanmış ve arınmış bu dünyanın bir bölümünde figürler kaybolmuşsa da zamansallık ve mekan hissiyatı renkler ve doğaya göndermeler aracılığıyla hâlâ baki. İç dünyaya gömülmüş bir ütopyayı çağrıştıran bu bölümden ikinci bölüme geçtiğimizde ise renk, zaman ve mekan ötesi çıplak bir distopyaya gark ediyor sanatçının en son büyük işleri bizi. Bu iki zıt dünyayı, ütopyayı ve distopyayı hâlâ bir nebze akraba kılan tek öge ise, Çepo’nun sol eline fırçayı günbegün almaya zorlayan yaratıcı dürtü.